L’occitan modèrne

Synopsis

En bona lenga d’òc, es que cal dire contèst o contèxte, unicòrn o unicòrne, volum o volume ? Es qu’es una simpla question de convencion ?

La tèsi sostenguda per Jacme Taupiac es que dins un fum de mots de formacion sabenta emai dins qualques mots de formacion populara (coma la preposicion ambe), la question de saber se cal o se cal pas un -e de supòrt es pas quicòm d’arbitrari : se tracta de respectar d’un biais coerent l’autentica fonologia de l’occitan modèrne.

L’analisi tecnica d’aquela importanta question de codificacion mena l’autor a afirmar tres causas que seràn susprenentas per mai d’un lector :

• Tant lo catalan coma l’occitan an totjorn agut tendéncia a aver un -e de supòrt dins los mots de formacion sabenta : l’unicòrn (sens -e de supòrt) es lo nom ancian de la bèstia fabulosa qu’aviá un còs de caval e una bana sul cap ; unicòrne (ambe un -e) es l’adjectiu correspondent, de formacion sabenta.
• Mistral qu’escriu filoulogue « filològue », filousofe « filosòfe », mouderne « modèrne », especifi « especific » a una codificaion que sovent es bona.
• Alibèrt, après aver longament trantalhat e sense aver analisat lo problèma pro a fons, causiguèt en 1935, dins la Gramatica occitana, une codificacion qualque còp tròp arcaïzanta.