Chants d’Orfeu – Chants d’Orphée

Resumat

Lo mite ? Orfeu, de sa lira mai de son chant, avesava tota bestia, fera sigues. Lo jorn de lor nòça, ‘na serp fisset sa femna Euridicia, que ne’n moriguet. Sa musica li obtenguet daus dius daus Inferns lo drech de la ‘nar querre, mas que se desviressa pas per la ‘visar davant que siguessan tornats a la clardat dau jorn. Se poguet pas tener l’interdich e la perdet a tot jamai. E d’aqueu jorn son chant siguet pus mas planh.
Jaume Chauvin, dins son òbra, convida tanbe Narcissi mai lo quite Adonis, mas los convida tots au país de Combralha, ente es la serp d’Euridicia, la font de Narcissi, lo singlar d’Adonis. E lo grand buòu dau sacrifici pais los prats en flors de las tapissarias d’Aubusson.
Orfeu, biais de Criste davant ora, un Criste violonaire que minja pas de charn au país que ne’n viu, de braiaud a maselier.
Jaume Chauvin lo fai viure en Combralha coma Bruegel, lo vertadier, en Flandra o Dürer en Franconia. Aitau vesin, lo mite se reviscola, lo mite es viu, es d’aüei – d’aier –, es nòstre.
E los imatges dau Jan-Marc Simeonin ‘chaben de lo nos rendre pròpche.
… Emb de temps qu’autre ‘na misteriosa eschapada de memòria au país de Belves, ente los pibols d’Italia pintren tan be lo ciau…