D’aucèls e d’òmes en çò nòstre

Resumat

Amoroses de la lenga occitana, apassionats d’ornitologia, de l’origina dels mots e dels noms vernaculars, aqueste libre es fach per vautres.

Diretz : encara un libre sus los aucèls !
Òc ! Mas non es un libre coma los autres…

Per de qué « la nichòla » se ditz : « lo tetacabra » ; « lo martin pescaire », « lo viravent » o mai encara la « dama blanca » « lo beu-l’òli »? Qual es lo rapòrt entre lo casco alat dels paquets de Gauloises e « l’alausa » ? De qu’an en commun los fascistas de Mussolini e « l’agla de Bonelli » ? Cossí la legenda explica lo papach roge del « barbarós » o lo cant nuochenc del « rossinhòl » ? Qual es lo rapòrt entre « l’aronda » e la « quelidònia » ?

Totas aquelas questions e mantunas autras trapan sas responsas dins aquel libre.

L’origina dels noms dels aucèls es tot còp geografica, mai d’un còp eretada del grèc, del latin o de las lengas germanicas. Arriba que faga referéncia a la mitologia o a de cresenças popularas, per d’unes noms, ça que la, de còps que i a, garda tota sa part de mistèri.

En mai 286 fichas d’aucèls polidament illustradas per de fotografias, lo libre presenta un vintenat de paginas sus las « paraulas d’aucèls » (mimologismes e onomatopèas) e de reviradas de las fabliòlas d’Esòp ont i a un aucèl, dau grèc a l’occitan, per Joan Pau Bringuièr. Obratge de vulgarizacion, las intradas se fan en francés, lo libre conten atanben la traduccion de las fichas dins aquela lenga e d’ensenhadors que permeton de passar d’una lenga a l’autra e de s’i retrobar.