Aubres – Arbres

Resumat

Aqueleis aubres, Silvan Chabaud leis a rescontrats, descubèrts, cadun dins son lustre e segon son engèni d'individu e d'espècia. Aquò's aquò lo metòde e la riquesa d'aquel recuelh, tan coma de la pensada que se i religa, lo chamanisme, que siágue d'Asia, d'America latina, o que siágue... la poesia d'Occident quand s'acara a la realitat dau reau e a son misteri : aquela riquesa ven de la coexisténcia, de l'unitat capitada, entre l'agach menimós, la coneissença sancèra, lo saupre d'experiéncia (cada aubre es exacte, es una « persona »), e d'un autre band la vision alargada, lei conotacions, lei reminiscéncias, tot çò que mena a çò que Van Gogh escriviá dei pintres zen japonés, quand vistalhant una mata, desembocan sus lo rendut de l'univers tot entièr.
Dins una densitat d'escritura que tot-bèu-just reverta l'èime dau zen, aqueleis Aubres pionièrs duerbon de camins que quitaràn pas de caminar.

Roland Pécout