Darreir los uelhs (tresesma partida) / Lo Leberaubre N°30

Resumat

Apres la publicacion de la prumiera e de la segonda part de Darrier los uelhs dins los numeròs 26 e 27 dau Leberaubre.

“Auriái pas pensat que se posquèsse far lo raconte de sòmis coma se fa lo dels jorns, dels eveniments de la vida dins los memòris.

Lo Micheu Chapduèlh capita l’escomesa e se començatz de ne legir un parelhat, avètz passat la man e puèi lo braç dins l’engranatge. Ne sortiretz reviscoilat, desrevelhat… […].

Auretz passat un brave moment de plaser a sautar d’una pèira l’autra coma se passàvetz lo ga d’una ribièira. Mas darrièr las elucubracions d’un esperit rasonable que pren sas vacanças se desconfla la bodiga, e traparetz un peçuc de “fantastic, çò que ten lo mièlhs a l’arma lemosina”.” […]

Claudi Molinier (La Setmana)

“Te remerci fòrt pels dos numeròs, amb lor onirocritica (coma auriá dit Apollinari). Coneissi pas cap d’òbra tala qu’aquela – nimai dins lo Blavier (“Les fous littéraires” – “Fòl” es pas a préner aicí al sens clinic !) nimai dins Queneau (“Aux confins des ténèbres“, que recopa mai o mens “Les enfants du limon“) nimai dins d’autres, i a res de tal. I a ben un “arpentaire de raives” mas es dins un recuelh de novèlas de Jack Vance.

En mai de l’originalitat extrema, tròbi qu’as creat una mena de poesia “autra”, faita de familiaritat e de “Umheimligkeit” a l’encòp : fa venir lo sentit plan estranh d’èstre telepate, e de dintrar d’escondons dins los raives de quauqu’un mai…

Benleu un jorn Chapduèlh serà per los raives l’equivalent de Aarne-Thompson per los contes : “Aquesta nuèit, ai fait un C.241, amb una varianta 20 B a la fin… Vos disi pas qu’aquò !”

Joan Rigosta

“Enfin son davaladas las darrieras fuelhas del reversenc (raiversenc ?) occitan. Son vengudas sagelar l’auton d’Olt-e-Garona, las pajas longas d’aquela revista (raivista ?) que se vòl pas plegar a l’alinhament de ma bibliotèca. Quilhadas ? Cochadas ? A plat ? Pitionas pòstes lissas empiladas entre duas laissas de fusta pedagogica, un còp de mai veniái de las cambiar de plaça…

Ara, sus ma taula, un parelh de rectangles alandats. Passi d’un Leberaubre a l’autre. Me sembla d’estar dins un casal. Un cairat de cendres… l’ombra de tinta d’un tilhòl… un cirèch doblidat… una faissa de majofas d’estampariá… un brave cacha-vielha… e mai de mèrdas, entre las socas, coma dins la vinha del casal de la Mamè de Bardilha !

Res non se perd… Aquel trabalh d’escritura, aquò es l’òbra caparuda dels verms del raive : chapar lo non-res per cagar d’infinit.”

Frederic Fijac

Lo Leberaubre, « Per balhar de las raiç au leberon e far corre l’aubre la nuech »
Revue de littérature occitane célébrant les noces du mythe et de l’absurde au chevet d’une bonne fontaine sans dédicace. Vit le jour en 1975.