Figuras dau poèta e dau poèma dins l’escritura occitana contemporanèa : Marcela Delpastre, Mas-Felipe Delavouët, Bernat Manciet, Renat Nelli

Resumat

Dins lo debanar de l’escritura poëtica, un moment important es lo que finís per s’inscriure dins lo tèxt, d’un biais mai ò mens vesedor e mai amb d’insisténcias cambiadissas, la figura ela dau poèta. L’escritura poëtica, ansin, pren sa plaça dins touta una tradicion fòrça anciana, que remonta ai figuras de Dàvid, lo saumista, coma a aquela d’Orfèu, e mai afortís sa pròpria identitat dins aqueu lòng camin seguit a fiu de sègles.
Tres poètas mai que mai, e d’elei pas que tres poèmas, e mai cortets puslèu, son estats causits aicí coma mòstras especialament espectaclosas, nos a semblat, d’aquelei moments d’epifania. Aquelei tres poèmas e seis autors, Marcela Delpastre, Mas-Felipe Delavouët e Bernat Manciet, marcan totei d’etapas fòrtas e ricas dins lo debanar de l’escritura poëtica en occitan dau sègle vint. Aquelei tres poètas, d’una soleta generacion, la que nasquèt ais entorns deis ans 1920 d’aqueu sègle ara finit, son generalament considerats coma d’escrivans que son òbra faguèt e contunha de faire data. Per elei tres, l’escritura poëtica representa, se pòt pensar, un cimèu de son escritura, maugrat l’importància qu’an pogut acordar a d’autrei biais d’escriure, teatre ò racònte en pròsa, ai limits dau « roman » classic, per exemple.
Poèta e poëtician màger de l’escritura occitana dau sègle vint, Renat Nelli ajuda a faire lo ligam entre aquelei tres poètas e lei singularitats de son identitat imaginària.