Fin’ amors triptic… e mai

Résumé

Dins Fin’amors triptic de Miquèla Stenta, lo raconte correspond en granda partida al títol, un pauc enigmatic, mas lo lector descobrís lèu, a dicha qu’avança dins las paginas, qu’aquesta dimension estetica e picturala es pas la sola, e benlèu pas la mai importanta. D’efièch, tota aquesta òbra corta e fòrta per son autenticitat tematica, es una longa vibracion musicala, un fremiment continú de voses, de sons, de silencis, d’ombras, de tempo mestrejat, d’armonias subtilas organizadas mercè una construccion en tres movements, coma un concèrto, sens oblidar lo scherzo final. Una istòria d’amor ? Òm pòt escriure de somas sul subjècte coma Belle du Seigneur d’Albert Cohen, o Ada de Nabokov, o escriure « tot simplament » aqueste triptic, cort, en fusion, d’un poder expressiu e d’una densitat impressionanta, deguts, de segur, a la frequentacion dels Trobadors e a lor exigéncia formala. Lo roman nos rend d’alhors lor preséncia quasi sensibla. Lo raconte realiza lo miracle (son de causas qu’arriban) de far coabitar dos monds diferents, d’èstres que se cèrcan, se tròban, se pèrdon, e… Lo miracle d’entrebescar dins la vida vidanta de tempses istorics e d’espacis diferents, d’espacis interiors tanben, e de far d’un viscut talament personal – pudicament personal – una experiéncia universala. La literatura occitana es al començament de la literatura occidentala modèrna, mila ans après, es encara viva e a pas oblidat sas originas. Lo florilègi final n’es la confirmacion.

Florian Vernet, 24/10/21