L’aubre solet

Résumé

Escota donca, escota :

Un còp eria lo monde d’una contrada que decideren de s’esparcir, se separar ò se quitar, coma voldras. E per marcar lor temps passat ensemble, en guisa de ‘chabason, lor venguet l’edeia de ‘lumar un fuòc de tot çò qu’erian estats, un fuòc de lor passat que brutlaria d’enguera dins los jorns a venir, per eschaurar la terra, per esclarsir la nuech, per esdaurar la rasa, per far pallir la raior de la luna e daus lunons, per far eslusir la cresta de la vaga, per far parlar de ilhs…

« Un fuòc entau, de granda blanda, tau queu de la Sent-Jan.
- A montar lechar la nivor,
- A breçar los quatre coenhs dau ranvers de vironzeus de fumada,
- A laissar ‘na cendre que degun manharia, per fin que los uelhs de l’eimaginari pueschan dessus segre la dralha de l’eimaginacion…

Un fuòc de frima
de marra e de bravéia.

Un fuòc d’òbluda
d’escuradis e de ‘chabason… »