A chara o crotz – À pile ou face

Resumat

Lo ton es noveu, autre, seu. E deu pas grand chausa a qu’un que sia.
La lenga es richa sens afinforladis, mestresada. Siguet reçauguda de naissent e ‘quò se sent, e siguet reçaugut maitot tot çò que deu portar ‘na lenga : ‘n eiretatge culturau.

E lo poema tot fresche culhit cranh pas de se far bulhir dins topin vielh, ‘quo es be sovent que l’autor li compta sos pès e li balha rimas, e ‘laidonc lo chaudria pas gaire butir per que venguessa chançon. D’alhors son editor, ad aquilhs subjects, la chatinglet plasentament d’una tenson dins lo biais trobadorenc ; es a la fin dau libre emb sa musica.

Cecila Chapduelh es femna, òm zo sap, zo dit, mas auria pas mestier tant sa poesia parla per ela. Mas es pas d’aquelas qu’aimarian tant, biais que maniera, sanar los òmes. L’amor, que ten granda plaça dins ‘quilhs poemas, li es de còr, segur, mas maitot de còrs e ‘laidonc ne’n parla pas en far còser los mots.

‘Quel ensemble, que los mots dau titol son maitot los de la fin dau darrier poema, diriensatz que siguet de neciera ad un moment, ‘n esbalhon dins l’eschalier de la vita davant de n’archelar ‘n autre. Que sera ? Zo veirem be.

Per aura, ‘queu libre, que nos es jòia mai conòrt, que tant plaguet au Jan-Marc Simeonin que li balhet ornament de nòu gravaduras au demai de la de la cuberta.