Darreir los uelhs (prumiera partida) / Lo Leberaubre N°26

Resumat

Çò que as entre tas mans, legeire, coma disiá l’autre, quo es un libre de bona fe. Enfin, de bona fe… si ai saubut… si ai pogut… si quo es possible… Ai benleu chausit de dire o de pas dire, mas pas conscientament, coma vas veire. Ai luchat contra la volatilitat de la memòria, mas benleu pas contra sa selectivitat. E benleu que, per nòstra patz interiora e nòstra santat mentala, lo silenci e l’oblidança son daus uns còps necessaris, indispensables…

Veiquí mos raives. Impudic e pretensiós, te balhe çò que degun balha jamai. Auràs pas mon autobiografia, mas auràs mos raives. Tots los que ai pogut sauvar. Un autor balha ben totjorn a sos legeires çò que son esperit a enginhat, ses ben de mon semblant ? E ben, mos raives, quo es ben mon esperit que los a enginhats, parier que mos romans, mos contes, mos poemas. Mielhs benleu, dins lo raive, l’esperit se fot dau possible e de l’impossible, de la rason e de la desrason… Es liure sens convencions, sens estructuras impausadas per las usanças. L’esperit vòla, plana, cor, marcha, se tòrç, pissa, caga… sens censura. Vai de la rason a la folia, de la poesia a la merda, de las nivols a la brauda…

Darreir los uelhs tòme 2
Darreir los uelhs tòme 3

Lo Leberaubre, « Per balhar de las raiç au leberon e far corre l’aubre la nuech »
Revue de littérature occitane célébrant les noces du mythe et de l’absurde au chevet d’une bonne fontaine sans dédicace. Vit le jour en 1975.