Erbari – Herbier

Resumat

Joan-Maria Petit nos porgís aicí un erbari de 52 poèmas-plantas plan lunats, un per setmana de l’annada. Son tant de fichas botanicas e poeticas, la màger part fòrça brèvas, esbossant un retrach d’arbre, d’èrba, de flor, o evocant un remembre, una cresença, un imatge ligat a una planta. Vesèm aital se dessenhar una flòra doblada d’una saviesa que deu fòrça a la tradicion populara, una vegetacion familhara e fantasiosa coma los poèmas de l’autor. Trobam demest elas las plantas de l’òrt, del verdièr e dels camps : miugranièr, figuièra, ametlièr, cerièr, vinha e trelha, pòrre. Mas i trobam tanben las marridas èrbas e las plantas salvatjas, que son simpletament d’èssers liures : ginèst, lachichon, arronze, verdboisset, correjòla, agram. L’etnobotanica çai rescontra la pantaissada : aprenèm per exemple la patarufa (formula incantatòria) que fòrça l’èusse, frairòt del sambuc, a sonhar lo vèrm del fetge o l’efièch, confòrme a l’etimologia, de l’onopòrde (acantin) sus nòstres amics borricòts. Cada poèma es una suspresa, la que ressentèm a retrobar lo sorrire d’una flor qu’esperàvem pas o una scèna d’enfança fins aquí doblidada. L’erbari de Joan Maria Petit : una sasida fitopoetica del mond, prigondament umana, que res non es mai uman qu’aquelas creaturas vivas privadas de paraula e mai de consciéncia, que lor disèm plantas.