Un temps per viure

Resumat

« Es-t-eu àngel o diablaton, l’autre io de dedins ma testa ? es-t-eu io tot simplament ? Un autre io que minja e mai que beu, que se nuirís de tot un pauc : de flors e de terra, de charn e de vent, de plaser e de dolor, d’espèrs e de regrets … Se nuirís de tot çò que veu. Un jorn, faudrá ben que zo cague o ben que ne’n fase dau miau !

L’autre io de dedins ma testa me ditz que tot es estat dich mas que tot es de tornar dire e que degun jamai a vist emb nòstres uelhs. E io, voudriá escriure de las chausas de tots los jorns, de las chausas tant presentas qu’òm pren pas lo temps de las veire. Ma paraula ne’n seriá novela e mos mots serián los prumiers. E chascun me comprendriá e chascun saubriá de qué parle.

E chascun diriá : “Quo es verai ! A saubut nos far veire çò qu’erem pas fotuts de veire emb nòstres paubres uelhs. E pasmens z’a saubut dire emb nòstres paubres mots …” »

Emb Un temps per viure, la poësia quita l’estrechor dau vers per una pròsa ritmada onte las vocalas lonjas e brevas caracteristicas dau Lemosin fan una melodia mai secreta.

A l’azard, lo conte laissa puntejar son aurelha mas ne’n perd sa tòca e sa cronologia dins lo miracle tots los jorns tornat nuòu dau viscut e dau sentit. Un temps per viure, un biais de viure, un temps per dire …