Poèmas occitans – Poèmes occitans

Resumat

Fernand Barrué foguèt un poèta discrèt, pauc publicat dins sa vida e oblidat aprèp sa mòrt. Nascut a Levinhac en 1891, mòrt a Riumas en 1956, doas comunas gasconas del bacin de Sava (31), faguèt lo professor de matematicas als Sarrasins puèi a Castras, davant de se retirar dins son ròdol natal. Per reparar un injust oblit, publicam sos tres recuèlhs poetics occitans. Lo primièr, Pecics de vida vidanta, es escrich dins lo lengadocian del país castrés. Compausat pendent la guèrra, claus de poèmas « d'actualitat », denonciant l'Ocupacion, lo mercat negre, la misèria dels temps. Claus tanben de poèmas de sovenirs sul vilatge d'enfança, las sasons e los jòcs, los trabalhs e los jorns.

Aquò's dins son segond recuèlh, Poscosas arantèlas d'un calelh escantit, que Barrué agandís la maduretat poetica en tornant paradoxalament a son gascon d'enfança. Afranquida de las règlas de versificacion, aquela seguida poetica es escricha jol signe de l'aiga : aiga mòrta dels canals e dels estanhs, aiga viva de Sava. Lo fil de l'aiga se trena amb lo fil del temps e nos empòrta dins lo gorg final coma en cò d'Apollinaire. Regrèts de las amors mòrtas, negror e languison, solesa e polsa d'una vida sul descreis s'exprimisson dins una fluida musicalitat : « E la posca capèra lo vièlh remembre mòrt / Dins las cendres fredas deu paure còr. » Car Barrué èra tanben un musician que jogava de mai d'un instrument, coma n'atèstan los sèt brèus poèmas del darrièr recuèlh, Musica.