Lo riu d’Adriana (Solelhada II)

Résumé

Seissanta-uòch nos aviá laissat dins l’èime un cant de cigalas. « Siàtz realistas, demandatz l’impossible », « decrete l’estat de bonur permanent », « jos las caladas, la plaja », « l’imaginacion au poder ». Volave sus un nívol cap als endemans de lutz. Èra de còca. Quand dintrère dins la cort bèla dau licèu, un restant d’estiu flotejava dins l’aire, entre platanas.
A Sauzet, aviái laissat las vendémias en plan. Mas n’aviái gardat lo gaubi. Voliái mòrdre la vida coma un rasim madur. Cabussère, estabosit, dins la batèsta entre la Canha e la Taupa.

Solelhada
Camin de totas auras (Solelhada III)